Rami Hajal: voor het eerst mee met de grote jongens

Voor het derde jaar op rij slaat sc Heerenveen in januari de tenten op in La Manga. Een aantal spelers was er al die keren bij, terwijl anderen deze winter debuteren. Een van hen is Rami Hajal. Zeventien jaar, afkomstig uit Zweden en sinds september vorig jaar in Heerenveen. Tijd om zijn verhaal op te tekenen.

Zo. De eerste training van de eerste dag zit erop. Het is tegen het middaguur. De Spaanse zon laat zich steeds nadrukkelijker gelden. Langs de kant van het veld hebben de mensen de jassen uitgetrokken of in ieder geval de rits ervan naar beneden getrokken. Zij zien sommige spelers na afloop van de training nog een aantal afstandsschoten op de keepers afvuren.

Hajal vindt het na anderhalf uur trainen wel goed zo. Het talent – op Arjen van der Heide na de jongste van de selectie – neemt plaats op een van de stoelen langs de kant van het veld. Observeren. Alles in hem op laten nemen. Genieten. Dat is wat hij doet. 'Dit is echt heel tof om mee te maken', vertelt Hajal, die drie maanden na zijn komst naar Friesland werd uitgeroepen tot jeugdspeler van de maand november.

Het gaat snel met Hajal. Kort na de uitverkiezing kreeg de Zweed nog meer mooi nieuws te horen. 'Vlak voor de winterstop kwam mijn trainer (Ronnie Pander, red.) naar me toe en vertelde me dat ik met het eerste elftal mee mocht op trainingskamp. Ik was zo blij. Ik heb meteen m'n ouders gebeld. Die waren hartstikke trots.'

Zonder zijn vader en moeder woont Hajal nu ruim vier maanden in Heerenveen. Bij een gastgezin, op vijf minuten fietsafstand van Sportpark Skoatterwâld en het Abe Lenstra stadion. Dicht bij zijn nieuwe club; ver weg van zijn oude, vertrouwde omgeving. Met zijn ouders woonde Hajal het grootste gedeelte van zijn leven in Falkenberg, een stad in Zweden en met zo'n 20.000 inwoners kleiner dan Heerenveen.

Hoe is het voor je om zover bij je familie en ook vrienden vandaan te wonen?

'Ik mis hen, maar we bellen en appen veel. Dat maakt zo'n stap wel makkelijker. Daarnaast weet ik heel goed waarom en waarvoor ik het allemaal doe. Ik kende geen enkele twijfel. Ik wilde een volgende stap zetten en dacht dat dit een goed vervolg zou zijn. En tot dusver is het dat ook.'

De transfer naar Heerenveen betekende voor Hajal zijn tweede grote verhuizing. Nu zo'n vijftien jaar geleden vertrok het gezin Hajal uit Libanon om zich in Zweden te vestigen. Zoon Rami was twee. Andere familieleden hadden dezelfde stap eerder al gemaakt. 'Wegens economische redenen en om een beter leven te leiden', legt Hajal uit. 'Maar we gaan nog regelmatig naar mijn geboorteland. Tijdens vakanties. Dan bezoeken we familie en vrienden van mijn ouders.'

Een beetje moe
Hajal spreekt keurig Engels. Het interview in het Nederlands afleggen, komt net nog wat te vroeg. Misschien de volgende keer, geeft hij aan. We zitten tegenover een bescheiden, beleefde en vrolijke jongen. Hij is relaxed en ook een beetje moe. 'Vooral de tweede training was behoorlijk pittig. Het is natuurlijk een hoger niveau dan ik gewend was. Alles gaat sneller. Ik moet sneller handelen.'

Je weet wat er beter moet, maar laten we bij het begin beginnen. De meeste mensen kennen jou nog niet. Wat voor type speler ben je?

'Ik ben een aanvallend ingestelde middenvelder. Ook kan ik voorin op alle posities wel redelijk uit de voeten komen. Ik houd er niet echt van om over mezelf te praten, maar ik denk dat ik redelijk technisch ben en een aardige pass in huis heb. Voor de rest denk ik dat ik vrij allround ben.'

Wat vind je ervan, van het trainingskamp?

'Het is super hier. Mooi weer en een goed hotel. Ik deel een kamer met Arjen (Van der Heide, red.). Hem ken ik natuurlijk al van Onder 19. Dat is fijn. De andere jongens zijn ook erg aardig en behulpzaam. Ik heb zin in de rest van de week.'

Wat verwacht je van de rest van het seizoen, nu je met het eerste elftal mee op pad bent?

'Helemaal niets. Ik moet gewoon hard blijven werken en hard blijven trainen. Ik moet mezelf constant zien te verbeteren. Hopelijk staan me dan mooie dingen te wachten.'

Mooie dingen, dat deden sommige landgenoten van je hier al eerder.

'Ja, klopt. Marcus Allbäck natuurlijk en euhm, even denken, Stefan Selakovic. Sam Larsson en uiteraard Arber Zeneli, maar er zijn nog wel meer weet ik. Zij hebben hier veel moois laten zien en veel gepresteerd. Ja, het zou mooi zijn als mijn naam later in één adem wordt genoemd met die van hen.'