Hij loopt heen en weer tussen de computer en de plek waar de shirts bedrukt worden. Ondertussen praat hij met zijn collega’s en de klanten in de winkel. Altijd eindigt het gesprek met een grote glimlach. "A goeie" zegt hij tegen een jongetje in de winkel, waarna hij meteen een gesprek begint met een klant bij de kassa. "Hallo, kan ik u helpen? Dan mat ik eem sjen. Ja ja, ik kan ook een beetje Fries. Zal ik het meteen voor u inpakken? Nee, dat is geen probleem. Kijk eens aan, alsjeblieft. Heel mooi is het niet, maar ik heb mijn best gedaan." Weer is zijn lach duidelijk te horen.

Druk schema
De Groot geniet in de winkel, maar droomt van een doorbraak als doelman. Momenteel zit hij bij de Onder 21 van sc Heerenveen, al zit hij daar vooral op de bank. Dat ligt niet aan zijn arbeidsethos. De keeper maakt lange dagen. Hij kan zijn dagindeling moeiteloos opnoemen. Waar een ander al moe wordt van de gedachte, vertelt De Groot het met een grote grijns.

"Om 7.30 uur ga ik naar de sportschool. Daarna meteen door naar Skoatterwâld om te trainen. Ik sta altijd een half uur voor de training begint al op het veld. Dan zie ik de rest aankomen, terwijl ik al druk bezig ben. Hard trainen is niet verkeerd. Dan hebben we daarna nog krachttraining. Als ik klaar ben, ga ik snel naar school en daarna naar de Feanstore."

De meeste dagen is hij tot tien uur ’s avonds bij de winkel te vinden, waarna hij thuis meteen zijn bed opzoekt. "Ik heb zo’n druk leven… Serieus, ik heb echt een druk leven. Ik kan niet wachten tot ik profvoetballer ben. Dan wordt het een stuk makkelijker allemaal."

Ooievaar
Een paar maanden geleden bereikte hij een mijlpaal in zijn prille carrière: hij werd in maart opgeroepen voor een jeugdteam van Congo. "Hier is alles perfect geregeld, maar daar niet. Inmiddels hoor ik niets meer. Best vreemd, want ik denk dat ik de eerste keeper kan zijn. Als ik eerlijk ben, vond ik mezelf echt beter" zegt De Groot, die urenlang kan praten over van alles en nog wat. Bij de nationale ploeg ging dat moeilijker. "Mijn teamgenoten spreken Frans. Ik zeg ooievaar in plaats van au revoir. Best erg. Ik was zeven toen ik naar Nederland kwam. Voor die tijd sprak ik wel Frans, nu is alles verwaterd."

Nederlands, en een beetje Fries, dat kan hij wel. Dat blijkt deze middag. Soms is er geen pijl op te trekken. De woordenstroom gaat van hot naar her. Het is geen moment stil als hij aan het werk is. "Dat is lekker... Had ik gisteren iets uitgesneden, ben ik het nu weer kwijt. Moet ik opnieuw…", mompelt De Groot, die een paar tellen later over iets heel anders begint.

De vrouwelijke collega’s kijken er niet eens meer van op. Ze lachen mee en dagen hem soms uit met een grappige opmerking. De Groot is er inmiddels aan gewend, voelt zich als een vis in het water. Hij wordt zichtbaar blij van zijn werk; de klanten genieten op hun beurt van hem. Hij probeert opnieuw een cadeautje in te pakken. "Het tempo zit er vandaag niet echt in. Sorry, hoor. Het is niet goed voor de club, maar ik ben blij dat het nu niet zo druk is." Opnieuw lacht hij. Dat geluid zal nog vaak te horen zijn in de Feanstore.