Krasniqi komt de perszaal van het Abe Lenstra stadion binnenlopen met een grote voetbaltas om z'n schouder. Over iets meer dan een uur moet hij omgekleed op het voetbalveld staan aan de andere kant van de snelweg, op Sportpark Skoatterwâld. Hij praat met een jeugdtrainer terwijl hij z’n tas op de grond zet. De voetballer heeft duidelijk weinig tijd nodig gehad om te wennen aan zijn terugkeer in Friesland.

"Toen ik zes jaar was, ben ik begonnen met voetballen bij ONS, in mijn geboorteplaats Sneek. Na een jaar kon ik al naar de voetbalschool van Heerenveen", blikt hij terug. "Toen ik hier echt bij de jeugd ging spelen, ben ik snel weer vertrokken. Het klikte niet tussen mij en de trainer. Ik kreeg weinig speeltijd, terwijl je dat wel nodig hebt om je te ontwikkelen. Daarom wilde ik graag ergens anders heen."

Cambuur
Als hij vertrekt bij Heerenveen, komt hij na een stageperiode in de jeugdopleiding van PEC. "Daar heb ik anderhalf jaar gespeeld", aldus Krasniqi. "Toen ik twaalf jaar was, ben ik daar vertrokken. Ik moest naar de middelbare school en dan was voetballen in Zwolle niet handig. Mijn ouders moesten mij dan iedere dag heen en weer brengen, maar dat was niet te combineren met hun werk. Met het openbaar vervoer was ook geen optie, omdat ik zo jong was. Ik kon wel in een gastgezin daar, maar dat wilde ik niet. Daarom keerde ik terug naar Friesland. Ik ging bij Cambuur spelen."

Die stap pakt in eerste instantie ongelukkig uit voor de creatieve voetballer. "Ik was het eerste jaar niet speelgerechtigd bij Cambuur. Ik trainde de hele week mee, maar speelde mijn wedstrijden bij een amateurclub. Met oefenwedstrijden mocht ik wel meedoen. In het tweede en derde jaar mocht ik wel gewoon spelen", aldus Krasniqi, die zich in die periode in de kijker speelt van meerdere clubs. "Ik was op dat moment ook al jeugdinternational voor Nederland."

Hij maakt na meerdere gesprekken de overstap naar AZ. "Ze hadden een duidelijk plan, dat was allemaal positief. Ze leiden veel jeugdspelers op, geven ze de tijd. Dat paste goed in mijn ideale plaatje. Ze wilden ook nog geld voor mij betalen. Ik had daardoor echt het gevoel dat ze me graag wilden hebben. Daarom vond ik dat de perfecte stap", aldus Krasniqi, die na twee jaar besluit om de Alkmaarse club te verlaten.

"Ik kreeg het gevoel dat de club meer potentie in andere spelers zag dan in mij. Een speler die een jaar jonger was dan ik, kreeg bijvoorbeeld vaak de voorkeur op mijn positie. Ik moest dan op alle posities in de aanval uit de voeten. Dat was niet goed voor mijn ontwikkeling. Daarnaast kreeg ik een minder goed contract dan anderen. Dan ga je je wel afvragen: zit ik hier wel goed? Ik ben duidelijk tegen ze geweest: 'Jullie hebben me gehaald, maar jullie zien niks in mij. Ik wil er mee stoppen.'"

"Ik was in de zomer op vakantie in Albanië, in het stadje Vlorë, in het zuidwesten van het land. Het voelt echt als mijn tweede thuis, omdat er nog veel familie woont. Het is een heerlijk land, waar de zon vaak schijnt. Toen ik daar was, kreeg ik een berichtje van iemand van de voetbalbond. Hij vroeg of ik een keer wilde aansluiten bij hen. Ik vond het prima", weet hij nog. In augustus krijgt hij een uitnodiging voor een oefenwedstrijd tegen Italië Onder 19. Dat aanbod wijst hij af. "Ik zat net bij Heerenveen en wilde me eerst daar op focussen. Ik wilde goed integreren."

In november probeert de voetbalbond van Albanië het nogmaals. Nu wel met resultaat. "Ze speelden twee wedstrijden tegen Montenegro. Van de club mocht ik eentje meedoen. Het was een mooie ervaring. Bij mijn debuut scoorde ik de openingstreffer en we wonnen uiteindelijk met 2-0" aldus Krasniqi, die veel leerde van die paar dagen. "Er zit daar zo veel passie in het spel. Dat is niet te vergelijken met Nederland. Als er een bal gewonnen wordt, gaat iedereen op de tribune juichen. Het niveau is lager, maar de passie compenseert veel." Of hij uiteindelijk kiest voor Nederland of Albanië? "Ik houd beide opties nog open. Dat ik bij twee landen in het vizier ben, betekent dat ik goed bezig ben."