Cookie instellingen
sc Heerenveen maakt gebruik van cookies. Indien je op akkoord klikt geef je hiervoor toestemming. Lees onze cookieverklaring voor meer informatie. Daar is ook de mogelijkheid om aan te geven welke cookies je accepteert.
Zaterdagmiddag was het bij het Abe Lenstra stadion druk in de brandende zon. De Feandei stond namelijk op het programma. Voor veel supporters het ideale moment om handtekeningen te scoren, op de foto te gaan met de spelers of om iets in de Feanstore te kopen. Vooral de nieuwe shirts gingen veelvuldig over de toonbank.
Officieel begon de Feandei om 13.00 uur, maar al ruim voor die tijd hadden sommige supporters zich verzameld rondom het Abe Lenstra stadion. Daar moesten ze wachten tot Ferry de Haan de middag officieel opende. Na het doorknippen van het lintje stormden de supporters twee kanten op: een deel ging het veld op aan de noordzijde van het stadion, waar de andere groep de winkel in dook. Om half twee waren de meeste mensen op het veld te vinden: de spelerspresentaties van de mannen en vrouwen begon. Per linie kwamen ze het podium op. “Er zijn heel veel mensen”, aldus Hans Schrijver, trainer van sc Heerenveen Vrouwen. Kees van Wonderen beaamde dat. “Het is mooi om met elkaar naar het nieuwe seizoen te kijken.”
De fans moesten het doen zonder internationals Andries Noppert, Milan van Ewijk en Osame Sahraoui. “Die sluiten later deze week aan”, aldus de trainer. Dat het drietal ontbrak, mocht de pret niet drukken. Spelers werden luid aangemoedigd toen ze het podium opkwamen en hadden daarna de rest van de middag een stift in hun hand om handtekeningen uit te delen. De belangstelling was enorm. “Het gaat nog goed, maar mijn stift is bijna leeg”, lachte Iris Thijema, speelster van de vrouwenploeg.
Waar de spelers en speelsters eerst over het hele noordveld verspreid waren, verplaatsten ze later op de middag naar de gracht van het stadion. In de schaduw was het een stuk aangenamer voor de handtekeningenzetters én -jagers. “Het was heerlijk weer en dit is leuk voor de fans”, aldus Jan Bekkema, nadat hij een zere hand had van het schrijven en een stijve kaak had van al het lachen op de foto’s.