Een boks hier en een boks daar. Israel lijkt iedereen te kennen op sportpark Skoatterwald. Hij maakt hier en daar een praatje en vervolgt ondertussen zijn weg naar de kleedkamer. Op jonge leeftijd is hij al een imposante verschijning. Lang is hij niet, maar fysiek staat hij zijn mannetje. Hij is gespierd. Niet voor niets hoopt hij ooit in de Premier League te spelen. "Dat vind ik een mooie competitie, ik kijk er vaak naar. Chelsea is mijn droomclub. Ik ben fan van hun middenvelder, N’golo Kanté. Hij pakt zoveel ballen af. Daar kan ik nog wel iets van leren. Ik ben ook een verdedigende middenvelder."

Nederland
Hij speelt in de Onder 15, maar traint inmiddels bij de Onder 16. Het zegt iets over zijn goede ontwikkeling. "Ik ga niet over mezelf zeggen dat ik super goed ben", aldus Israel. "Maar ik kan wel voetballen, ja. Mijn sterke punten? Ik kan ballen afpakken, heb een goede traptechniek en ben een leider. Ik kan mensen op hun plek zetten, maar ben ook altijd positief. Dat is mijn kracht. Er zijn ook punten waar ik me in wil verbeteren. In kleine ruimtes moet ik sneller handelen en ik moet beter om me heen kijken. Daarnaast wil ik vaker beslissend zijn."

Heerenveen
Vanuit Biddinghuizen maakt hij elke dag de reis naar Friesland. In zijn woonplaats is attractiepark Walibi, maar hij zit vaker in de trein dan in de achtbaan. Dagelijks maakt hij over het spoor de reis. "Ik maak lange dagen, maar ben het gewend. In de ochtend sta ik meestal om half zes op. Om half zeven ga ik de deur uit. Mijn ouders werken in Zwolle, dus die brengen me daar op het station. Dan pak ik om 7.19 uur de trein naar Heerenveen en vanaf daar fiets ik naar school. Ik deed theoretisch, maar zit nu op kader. Dat is makkelijker te combineren met het voetbal. Na school ga ik trainen en dan terug naar huis. Daar ben ik dan rond zes uur."

Het zijn pittige dagen, maar hij doet het zonder mokken. Het is de droom van iedere jeugdspeler om ooit in het Abe Lenstra stadion te spelen. Ook van Israel.

In het stadion hangen grote collages met oud-spelers. Jeremiah St. Juste, Michel Vlap, Pelle van Amersfoort, Luciano Narsingh. Allemaal voetballers die via de Akademy doorgegroeid zijn naar het eerste elftal. Toch spat voor het grootste gedeelte van de talenten de droom uiteen. De middenvelder knikt. Hij realiseert zich dat een doorbraak niet vanzelfsprekend is. "Mijn ouders zeggen dat ik moet nadenken wat ik ga doen als ik het niet haal, maar ik doe dat nog niet. Ik concentreer me echt op het voetbal."

Hij hoopt dat het einde nog lang niet in zicht is bij de Friese club. "Over vijf jaar hoop ik een profcontract te hebben. Het liefst bij sc Heerenveen. Ik hoop dan tegen het eerste elftal aan te zitten. Als ik me door blijf ontwikkelen en m’n ding blijf doen, denk ik dat ik ver kan komen."