"Ik had in mijn hoofd dat dit mijn jaar moest worden", zegt Van der Velde in de perszaal van het Abe Lenstra stadion. "Dit is mijn laatste jaar dat ik bij de beloftenploeg mag spelen. Dat zorgde niet voor extra druk hoor, ik had vertrouwen in mezelf. Ik zeg het niet vaak, maar ik ben trots dat het me gelukt is om de stap naar het eerste team te maken."

Terwijl Van der Velde haar verhaal doet, zitten ploeggenoten Jet van Beijeren en Fenna Meijer in dezelfde ruimte van het stadion te wachten op een afspraak. Ze hebben net aan de tiener gevraagd of ze vanmiddag mee de stad in wil. Ze ligt goed in de groep, zo blijkt. "Met bijna alle meiden had ik ook al gespeeld bij Onder 16 of de beloften, dus die kende ik allemaal al", legt ze uit. "Bij ons zijn natuurlijk minder wijzigingen dan bij de mannen qua transfers. Daardoor was ik meteen onderdeel van het team."

Gefeliciteerd
Van der Velde begint op haar zesde met voetballen bij de plaatselijke voetbalclub in Zuidhorn, waar ze opgroeit in een gezin met haar ouders en twee jaar oudere broer Sven. "En een hondje", vult ze aan. "Op mijn twaalfde ging ik naar Heerenveen. Ik heb me ooit een keer opgegeven voor de talentendag. Ik viel in positieve zin op en mocht toen aansluiten bij de talentengroep. We trainden om de week op zondag. Toen ik vijftien jaar was, kwam ik in de MO16 terecht."

Na een seizoen gaat ze naar de beloftenploeg, om vervolgens door te groeien naar de eerste selectie. Daar maakt ze inmiddels officieel onderdeel van uit. "Als iemand mee moest trainen omdat ze bijvoorbeeld niet uitkwamen met de aantallen bij een tactische training, dan was ik dat vaak", vertelt Van der Velde, die onlangs haar debuut maakte tegen topclub FC Twente. "Dat was spannend, maar het ging gelukkig goed."

"Na mijn debuut kreeg ik van de teammanager een berichtje dat ik me moest melden voor een gesprek. Dan ga je wel een beetje nadenken wat er gaat komen. Toen hoorde ik van de hoofdtrainer dat ik definitief naar de eerste selectie mocht", zegt de voetbalster. "De trainer van de beloften had me al een berichtje gestuurd met 'Gefeliciteerd'. Ik dacht: waarmee? Maar hij wist nog niet dat ik het goede nieuws nog niet gehoord had. Na dat gesprek werd het wel duidelijk waar dat berichtje op sloeg."

Spierpijn
Inmiddels is de Groningse helemaal op haar plaats bij de hoofdmacht, maar aan het begin was het aanpoten. Letterlijk, want ze moest fysiek even wennen. "De eerste paar trainingen merkte je wel dat het een ander niveau was", blikt Van der Velde terug. "Het gaat allemaal sneller, het is intensiever. Vooral als we conditietraining hadden, kon ik niet meer op m’n benen lopen."

De spierpijn is verdwenen, maar de middenveldster moet nog wel stappen blijven zetten om onomstreden te worden. "Dat is mijn doel", zegt ze. "Ik ben nu vooral invaller, maar wil een vaste waarde worden. Ik ben een spelverdeelster. Vroeger speelde ik wel eens centraal achterin bij Zuidhorn en daarna ben ik als nummer tien gaan spelen, maar nu ben ik een echte zes. Ik ben rustig aan de bal en heb een goed spelinzicht."

Tanken
Trainen en naar school; het zijn lange dagen, helemaal omdat ze nog steeds in Zuidhorn woont. Dagelijks gaat ze met de auto ruim vijftig kilometer over de A7 van en naar de club. "Ik ben blij dat ik nu een auto heb, want eerst moest ik met het openbaar vervoer. Dan stapte ik ’s ochtends vroeg in de trein en was ik op het einde van de middag pas thuis. Dat waren lange dagen", zegt Van der Velde, die ook nog drie dagen in de week een baantje heeft.

Een contract bij sc Heerenveen heeft ze nu nog niet. "Tanken is aardig duur, dus ik moet wel wat verdienen. Ik werk in een eetcafé in de buurt, waar ik in de bediening sta of in de keuken help. Het is leuk werk, maar natuurlijk hoop ik ooit mijn geld te verdienen met het voetbal."